Op het eerste zicht lijken Hat Fitz & Cara Robinson een raar koppel. Zij is een verfijnde Ierse dame met een klok van een stem, hij een Australische stugge vent met een rasperig geluid en een ruige baard. Maar dat uiterlijkheden niet alles zijn, daar zijn zij het levende bewijs van: zet ze samen op een podium en hun unieke geluid blaast je omver. Bovendien zijn het nog lieve mensen ook, al moet je in het geval van 'Fitzy' wat moeite doen. De stereotiepe 'Aussie' man is bij hem nooit ver weg. Al vragen we ons na onderstaand interview af, of dat niet meer een pose is, dan realiteit. Want een babbelkont is hij duidelijk wel, eens hij op dreef is...

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Cara – We speelden op hetzelfde festival. Op de laatste dag trad een countrybandje op, en bij het laatste nummer vroeg Fitz of ik wou dansen. In het begin dansten we heel braafjes, maar op een bepaald moment nam hij me beet, en draaide me in het rond. In de zaal stond echter zo'n grote marmeren pilaar, en daar knalde ik met mijn hoofd tegen. Ik viel, en hij zwierde me over zijn schouder, als een echte brandweerman. Later bleek dat ik een herenschudding had!

Fitz, jij ziet er altijd uit als een eenzaat, of is dat maar een houding die je jezelf geeft?
Fitz – Dat weet ik niet, op het podium verlies ik mezelf als ik speel, ik zit in een andere wereld en hoor alleen wat Cara en ik spelen. Totdat ik mijn ogen opendoe, dan moet ik weer even zoeken waar we waren.

Hoe zou je jullie muziek omschrijven?
Cara – Old school roots. Er zitten wel elementen van roots, blues en wat soul in wat we doen, maar het is niet echt modern. Maar we schrijven wel onze eigen songs, met altijd dat 'oude' gevoel er in. En sommige van onze instrumenten zijn ook redelijk vintage, van de jaren 20 en zo.

Fitz, hoe oud zijn jouw gitaren?
Fitz – Mijn Resonator is van 1995, custommade door Greg Beeton. Maar omdat ik niet genoeg geld had toen, is ze niet verzilverd, want dat kostte 180$ minder. En ik vind het wel leuk zo, want nu zit ze vol plekken van mijn vroegere drinkebroer-jaren. Mijn andere gitaar is een Teisco uit de jaren 60. Die heb ik gevonden toen ik op een bouwwerf werkte. Die gitaar slingerde daar maar wat rond, dus heb ik ze naar huis genomen, en de pickups veranderd, en nu kan er weer op gespeeld worden. Die gitaar is echt een deel van onze sound, alsof het zo moest zijn.

Moulin Blues is een bluesfestival. Zijn jullie meer folky dan bluesy, of omgekeerd?
Fitz – Dit is echt een leuk festival!
Cara – En het is cool dat we onze zin hier kunnen doen, blues of niet.
Fitz – We spelen veel folk optredens, en dus moeten we het juiste evenwicht vinden om iedereen gelukkig te maken. Maar hier is het anders, de mensen zien je graag. Wat je ook speelt, ze zijn altijd enthousiast. We hebben echt onze zin kunnen doen hier.
Cara – Het publiek geeft energie, en het is leuk om dat terug te kunnen geven.

Jullie laatste album 'Do Tell' is ondertussen al een jaar oud. Op tekstueel vlak is het niet altijd zonneschijn, zoals bijvoorbeeld op 'Long Dark Cloud'.
Fitz – Dat is inderdaad niet zo'n optimistische tekst. Cara had een auto ongeluk, en ze heeft het een jaar of zo moeilijk gehad.
Cara – Het was heel moeilijk voor mij. Ik voelde me zwak en onzeker, en dan heb je al eens donkere gedachten. Ik dacht altijd dat ik veel geduld had, maar ik heb tijdens mijn herstel geleerd dat dat niet zo was. Bleek dat Fitzy veel meer geduld had, hij kon veel beter om met mijn ziek-zijn dan ik.

Dan is er ook 'Do Tell', een vrolijk lied. Hoe gaat het nu met de ijskast?
Fitz – De ijskast is weg! Ik had ze meer dan 15 jaar, toen ik nog dronk. Ik heb die ijskast ergens op een uitverkoop gevonden, en ze werkte op batterijen, op gas en op electriciteit. Ik sleurde die overal mee, als ik ging kamperen, als ik ging vissen. Er zat altijd genoeg bier in, en je kon ze ook gebruiken als tafel, om bijvoorbeeld op te kaarten. Dat ding was echt iets van de 'jongens'. En ik weet niet wat ermee gebeurd is, ze is gewoon verdwenen. Maar ik vond het wel grappig om er een lied over te schrijven.
Cara – Toen ik het voor het eerst hoorde, dacht ik dat hij over een vrouw zong, en ik was jaloers (lacht). Maar van zodra ik wist dat het echt om een ijskast ging, was het in orde.

'Stray Hat' is nog zo'n waargebeurd verhaal?
Fitz – Dat gaat over het spelen in groepen. Eerst is iedereen gelukkig, maar na een jaar of 2 begint het gezaag. Ze willen meer geld, ze willen meer thuis zijn, en als zanger ben je altijd de pineut. En daar had ik genoeg van, ik ben dan maar solo beginnen optreden.

Fitz, je gaat al heel lang mee. In hoeverre heb je de muziekscene al zien veranderen?
Fitz – Het gaat op en neer, maar momenteel gaat het toch beter, zeker in Australië. We komen uit een dal, de mensen hadden veel andere dingen die hun konden verstrooien, zoals tv of internet. Maar ik heb de indruk dat de mensen het wat beu zijn, en ze komen terug meer en meer naar live muziek kijken.
Cara – Ook de clubs hebben het nu wat gemakkelijker, er komt meer publiek.
Fitz – Of misschien worden wij populairder?

Fitz, hoeveel keer heb je al op het Byron's Blues & Roots festival gestaan?
Fitz – Dit jaar heb ik moeten forfait geven, omdat we in Ierland waren, maar ik denk toch 20 of 21 keer.

Waarom denk je dat ze jou terugvragen?
Fitz – Toen ik daar begon was het nog allemaal kleinschalig. Maar ik weet eigenlijk niet waarom ze mijn terugvragen. Ik heb daar al met verschillende groepen op het podium gestaan, maar de laatste keren was altijd met Cara.
Cara – Sommigen zeggen dat hij hun gelukskaart is. Hij moet elk jaar terugkomen, anders kan er iets verkeerd lopen.
Fitz – Dat weet ik toch niet hoor...
Cara – En dit jaar speelde hij niet, en het heeft nog nooit zo hard geregend daar.

Zouden jullie liever niet met meerdere mensen samenspelen, of is het goed zo, met zijn tweetjes?
Fitz – We hebben daar al eens over nagedacht, maar met 2 is het veel goedkoper om te reizen, we hebben maar een kleine auto nodig, en één slaapkamer.
Cara – Tijdens onze optredens hebben we ook dikwijls die kleine gesprekjes met ons twee. Ik denk dat het voor anderen niet leuk zou zijn om daar bij te  staan, ofwel moet je ze erin betrekken, ofwel staan ze er voor spek en bonen bij. Maar ik heb wel een andere grote wens: ik zou graag eens onze liedjes in een grote uitvoering, bijvoorbeeld door een orkest, willen horen. Dat zou de max zijn.

Is er voor jullie een verschil in touren in Europa en touren in Australië?
Fitz – In Australië vliegen we overal naartoe, en hier rijden we. Het draait bij optredens ook vooral om de mensen, waar ter wereld je ook bent.
Cara – Als je contact hebt met het publiek maakt het niet uit waar je bent, in een kleine zaal of op een festival. De omgeving maakt eigenlijk niet veel uit. Zoals vandaag, ik kon merken dat de mensen het echt leuk vonden wat we deden, en dat geeft ons veel energie. En dan maakt het niet uit waar je bent.

Kathy Van Peteghem

meer foto's © Rootstime